Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

Η σημασία της πληρότητας στην ειδησεογραφία (Νεοελλ. Γλώσσα Β΄Λυκείου)

Καιρό το έψαχνα το σχετικό διαφημιστικό από τον Guardian.

Όλα τα ΜΜΕ θα ισχυρίζονταν πως αποκλειστική μέριμνά τους είναι η αντικειμενική παρουσίαση των γεγονότων. Η αντικειμενικότητα όμως χωρίς την πληρότητα στην ενημέρωση αποδεικνύεται γράμμα κενό.

Δείτε το φιλμάκι.
1. Ένα γεγονός που το βλέπουμε από μια οπτική γωνία δημιουργεί μια εντύπωση (0:00- 0:10).

2. Ένα γεγονός που το βλέπουμε από μια άλλη οπτική γωνία  (0:10- 0:17)  δίνει μια κάπως    διαφορετική εντύπωση. Παγώστε την εικόνα και αφήστε εδώ όλα τα στερεότυπα ν'αναδυθούν μαζί με όλες τις σχετικές υποθέσεις για τις προθέσεις του προσώπου. 

3. Μα μόνο όταν έχεις την πλήρη εικόνα των γεγονότων (0:18- τέλος) είσαι σε θέση να κατανοήσεις πλήρως τι ακριβώς συμβαίνει. 

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

Η ιστορία των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων (σε 10΄)

Μια συνοπτική ιστορική επισκόπηση (...με κάποια ιστορικά... άλματα) των ανθρώπινων δικαιωμάτων.


Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012

Δημοσιογραφική άσκηση 2012 (Ν. Γλώσσα Β΄Λυκείου)



 Υποθέστε ότι είστε δημοσιογράφοι και σας έχουν αναθέσει μια αποστολή στην Αμερική που έχει  πληγεί από τον καταστρεπτικό τυφώνα Sandy.

 (πηγή: Boston.com/bigpicture).
1)     Επιλέξτε 5 τουλάχιστον φωτογραφίες και δώστε από έναν τίτλο – λεζάντα σε καθεμία (με ή χωρίς σχόλιο εξηγώντας το είδος του σχολίου, δραματικό, σοβαρό κ.ά ).



2) Χωριστείτε σε δύο ομάδες. Καθεμιά θα παρουσιάζει με το δικό της κείμενο (150 – 200 λ. περίπου) την εκεί κατάσταση για  διαφορετικό σκοπό:

·         Το ένα θα εκθέτει τα γεγονότα (ειδησεογραφική δημοσιογραφία) για να ενημερώσει την κοινή γνώμη για την κατάσταση που επικρατεί εκεί.

·         Το δεύτερο θα περιλαμβάνει και τις δικές σας ερμηνείες και σχόλια (ερμηνευτική δημοσιογραφία) προκειμένου να διεγείρετε το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης για το δράμα των ανθρώπων που ζουν εκεί.

Και στις δύο περιπτώσεις να ακολουθήσετε την τεχνική της ανεστραμμένης πυραμίδας.

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2012

Γιώργου Ιωάννου «+13-12-43». Δύο μαρτυρίες ως παράλληλα κείμενα.





       Από το βιβλίο του Δημήτρη Καλδίρη “Το δράμα των Καλαβρύτων”, Εκδόσεις ΣΗΜΑΝΤΡΟ

Ο Γιώργης Γιωργαντάς διηγείται τις αναμνήσεις του από τη σφαγή των Καλαβρύτων:

          «Τότε έδωσε το σύνθημα του θανάτου ο Πυράρχης στα πολυβόλα, που άρχισαν να μας γαζώνουν. Τον πρώτο που είδα να πέφτει από τις πρώτες ριπές, ήταν ο Αθανασιάδης, που θέλησε να διαμαρτυρηθεί. Εγώ με τις πρώτες ριπές έπεσα αμέσως κάτω και άλλοι έπεσαν πάνω μου, γι’ αυτό και δεν έπαθα τίποτα από τους πολυβολισμούς. (…) Κάποτε τα πολυβόλα σταμάτησαν και νομίσαμε ότι θα γλυτώναμε. Για κακή μας τύχη όμως άφησαν τα πολυβόλα οι στρατιώτες και πλησίασαν στο σωρό των πτωμάτων. Τραβούσαν ένα – ένα από το πόδι ή το χέρι και, αν ανάσαινε, του ‘διναν τη χαριστική. Ο Πανταζής που ήταν δίπλα μου με ρώτησε τι είναι αυτοί. Του εξήγησα, ότι πρόκειται για χαριστική βολή. Τότε απελπίσθηκε. Όταν μας πλησίασαν οι Γερμανοί στρατιώτες, αποχαιρετισθήκαμε για πάντα. Είπα στον Πανταζή να κρατήσει την ψυχραιμία του, μήπως και τους ξεγελάσουμε, κάνοντας το σκοτωμένο. Δυστυχώς, όταν τον έσυρε ένας Γερμαναράς, δεν μπόρεσε να κρατήσει το φριχτό του πόνο και βόγγηξε. Δεν άκουσα πάλι τη φωνή του. Μόνο μια ντουφεκιά, που τον αποτέλειωσε. Ο φαρμακοποιός Πανταζής ήταν πλέον νεκρός. Εγώ, όπως ήμουν κάτω από δυο πτώματα, έπεφτε το αίμα τους όλο στα μούτρα μου, και με τα χέρια μου άλειφα το πρόσωπό μου με αίμα, γιατί σκέφθηκα, πως μόνο, αν τους ξεγελάσω, κάνοντας τον πεθαμένο, μπορούσα να γλυτώσω. (…) Ο πρώτος, που μ’ έσυρε, πράγματι ξεγελάστηκε. Νόμισε πως ήμουνα σκοτωμένος και με φιλοδώρησε με μια κλωτσιά φεύγοντας. Κοντά από τον πρώτο ήλθε και δεύτερος στρατιώτης. (…) Τελικά δεν μπόρεσα να κρατήσω άλλο την αναπνοή μου και ανάσανα. Τότε με πυροβόλησε με το πιστόλι του στο λαιμό κι έφυγε αμέσως. Το αίμα άρχισε να τρέχει πολύ και να με πνίγει. Έβηξα λίγο και ανέπνευσα. Σε λίγο έχασα τις αισθήσεις μου από τη μεγάλη αιμορραγία. Στην αρχή δεν μπορούσα να κουνήσω τα χέρια μου. Μόνο το μυαλό μου λειτουργούσε. Στην πληγή μου κόλλησε χώμα κι έτσι σταμάτησε η αιμορραγία. Τότε άρχισα να επανέρχομαι στη ζωή και ένιωθα πως μπορούσα να κουνήσω τα χέρια μου και τα πόδια μου».


ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΛΔΙΡΗΣ “ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΤΩΝ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ” Εκδόσεις ΣΗΜΑΝΤΡΟ
            Μαριγώ Φερφελή: «Όταν βγήκα από το σχολειό, κράταγα στα χέρια τον Αλέξη μου, που ήταν τότε δέκα χρονώ. Τα τρία άλλα παιδιά μου τα χώρισαν με τους άνδρες. Ο Κίμωνας μάλιστα, που ήταν 13 χρονώ, την ώρα του χωρισμού έκλαιγε και ήθελε να πάει με τους άνδρες. Τον τράβηξα κοντά μου, αλλά μου ξέφυγε και μπήκε στην αίθουσα των ανδρών. (…)
            Πήδαγα τα πτώματα, πάταγα κι απάνω, χωρίς να θυμάμαι ποιοι ήσαν, κι έφθασα κοντά του. Πλησίασα το παιδί μου και αφού είδα, πως δεν ήταν σοβαρά, το ρώτησα:
-Πού είναι, Αργύρη μου, ο Βασίλης μας;
-Νάτος, μάνα, μου λέει, και έδειξε δίπλα το αναίσθητο πτώμα του Βασίλη.
-Ο Κίμωνας πού είναι;
-Να και ο Κίμωνας. Κοντά του και το παιδάκι μου κουβαριασμένο.
-Τον άκουσα τον Κίμωνα, μάνα, να φωνάζει στους Γερμανούς, γιατί με σκοτώνετε εμένα. Είμαι μικρός, δεν έκανα τίποτα. Όταν σταμάτησε όμως η φωνή του, σταμάτησε και η ζωή του».

Πηγή αποσπασμάτων: Λογομνήμων

Μερικές εργασίες
-          Λαμβάνοντας υπόψη τόσο τα γεγονότα που περιγράφει ο Γ. Ιωάννου στο πεζογράφημά του «+13-12-43" και τις μαρτυρίες των παραπάνω αποσπασμάτων να εξηγήσετε την ψυχολογική κατάσταση του συγγραφέα.


-          «Καλό θα ήταν να μπορούσε να μεταμορφώνεται ο άνθρωπος όταν, πέφτει σε μεγάλο κίνδυνο, ή ν’ ανοίγει η γη και να τον κρύβει. Εγώ τουλάχιστον έτσι παρακαλούσα, όταν βρέθηκα σε κάτι τιποτένιους κινδύνους, που είναι ντροπή και να τους σκέφτομαι ακόμα». 
              Γιατί νιώθει έτσι ο αφηγητής; 



 -        Γιατί, κατά τη γνώμη σας, ο συγγραφέας επιμένει στην περιγραφή της στάσης των γυναικών; 

-     «Θεέ μου, μη μ΄ αφήνεις ούτε καλημέρα να’ χω πια με τέτοια, δήθεν, εξευγενισμένα, υποκείμενα».
      Πώς εξηγείτε την ικεσία του αυτή του αφηγητή;


Επισκεφτείτε επίσης:

Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2012

Σαν σήμερα "έφυγε" ο Γιώργος Σεφέρης

Επιλέγω από την ομιλία του κατὰ τὴν ἀπονομὴ τοῦ Νόμπελ Λογοτεχνίας στὴ Στοκχόλμη (10 Δεκεμβρίου 1963):


[…]  Ἀνήκω σὲ μία χώρα μικρή. Ἕνα πέτρινο ἀκρωτήρι στὴ Μεσόγειο, ποὺ δὲν ἔχει ἄλλο ἀγαθὸ παρὰ τὸν ἀγώνα τοῦ λαοῦ, τὴ θάλασσα, καὶ τὸ φῶς τοῦ ἥλιου. Εἶναι μικρὸς ὁ τόπος μας, ἀλλὰ ἡ παράδοσή του εἶναι τεράστια καὶ τὸ πράγμα ποὺ τὴ χαρακτηρίζει εἶναι ὅτι μας παραδόθηκε χωρὶς διακοπή. Ἡ ἑλληνικὴ γλώσσα δὲν ἔπαψε ποτέ της νὰ μιλιέται. Δέχτηκε τὶς ἀλλοιώσεις ποὺ δέχεται καθετὶ ζωντανό, ἀλλὰ δὲν παρουσιάζει κανένα χάσμα. Ἄλλο χαρακτηριστικὸ αὐτῆς τῆς παράδοσης εἶναι ἡ ἀγάπη της γιὰ τὴν ἀνθρωπιά, κανόνας της εἶναι ἡ δικαιοσύνη. Στὴν ἀρχαία τραγωδία, τὴν ὀργανωμένη μὲ τόση ἀκρίβεια, ὁ ἄνθρωπος ποὺ ξεπερνᾶ τὸ μέτρο, πρέπει νὰ τιμωρηθεῖ ἀπὸ τὶς Ἐρινύες.
      Ὅσο γιὰ μένα συγκινοῦμαι παρατηρώντας πῶς ἡ συνείδηση τῆς δικαιοσύνης εἶχε τόσο πολὺ διαποτίσει τὴν ἑλληνικὴ ψυχή, ὥστε νὰ γίνει κανόνας τοῦ φυσικοῦ κόσμου. Καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς διδασκάλους μου, τῶν ἀρχῶν τοῦ περασμένου αἰώνα, γράφει: «... θὰ χαθοῦμε γιατί ἀδικήσαμε ...». Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἦταν ἀγράμματος. Εἶχε μάθει νὰ γράφει στὰ τριάντα πέντε χρόνια τῆς ἡλικίας του. Ἀλλὰ στὴν Ἑλλάδα τῶν ἡμερῶν μας, ἡ προφορικὴ παράδοση πηγαίνει μακριὰ στὰ περασμένα ὅσο καὶ ἡ γραπτή. Τὸ ἴδιο καὶ ἡ ποίηση. Εἶναι γιὰ μένα σημαντικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Σουηδία θέλησε νὰ τιμήσει καὶ τούτη τὴν ποίηση καὶ ὅλη τὴν ποίηση γενικά, ἀκόμη καὶ ὅταν ἀναβρύζει ἀνάμεσα σ᾿ ἕνα λαὸ περιορισμένο. Γιατί πιστεύω πὼς τοῦτος ὁ σύγχρονος κόσμος ὅπου ζοῦμε, ὁ τυραννισμένος ἀπὸ τὸ φόβο καὶ τὴν ἀνησυχία, τὴ χρειάζεται τὴν ποίηση. Ἡ ποίηση ἔχει τὶς ρίζες της στὴν ἀνθρώπινη ἀνάσα - καὶ τί θὰ γινόμασταν ἂν ἡ πνοή μας λιγόστευε; Εἶναι μία πράξη ἐμπιστοσύνης - κι ἕνας Θεὸς τὸ ξέρει ἂν τὰ δεινά μας δὲν τὰ χρωστᾶμε στὴ στέρηση ἐμπιστοσύνης.
[…]   Σ᾿ αὐτὸ τὸν κόσμο, ποὺ ὁλοένα στενεύει, ὁ καθένας μας χρειάζεται ὅλους τοὺς ἄλλους. Πρέπει ν᾿ ἀναζητήσουμε τὸν ἄνθρωπο, ὅπου καὶ νὰ βρίσκεται.
         Ὅταν στὸ δρόμο τῆς Θήβας, ὁ Οἰδίπους συνάντησε τὴ Σφίγγα, κι αὐτὴ τοῦ ἔθεσε τὸ αἴνιγμά της, ἡ ἀπόκρισή του ἦταν: ὁ ἄνθρωπος. Τούτη ἡ ἁπλὴ λέξη χάλασε τὸ τέρας. Ἔχουμε πολλὰ τέρατα νὰ καταστρέψουμε. Ἂς συλλογιστοῦμε τὴν ἀπόκριση τοῦ Οἰδίποδα.

Τετάρτη 16 Μαΐου 2012

... Στις εξετάσεις χαλαρά...

Περίπου 28.000 άνθρωποι είδαν το ξεκαρδιστικό βίντεο από το γυμνάσιο Μασσαχουσέτης όπου οι καθηγητές ζήτησαν από τους μαθητές τους να κοιτάξουν την κάμερα κατάματα και να μιλήσουν για την εμπειρία τους από τη σχολική χρονιά που μόλις τελείωσε. Ωστόσο, τα παιδιά δεν γνωρίζουν τι ακριβώς κάνουν οι εκπαιδευτικοί όσο εκείνα μιλάνε. Πολύ απλά, οι καθηγητές το έριξαν στον χορό, ώστε όταν πρόβαλαν το βίντεο να κάνουν τους μαθητές τους να χαρούν και να χαλαρώσουν ενόψει εξετάσεων. Μάλλον τα κατάφεραν!



Πηγή: Realnews
Σχόλιο (δικό μου): ...Αμερικανιές...

Δευτέρα 23 Απριλίου 2012

Paul Conneally: Η ψηφιακή τεχνολογία στην υπηρεσία της ανθρωπιστικής δράσης

Ο καταστροφικός σεισμός στην Αϊτή δίδαξε στις ανθρωπιστικές οργανώσεις ένα απρόσμενο μήνυμα: τη δύναμη των κινητών συσκευών να συντονίσουν, να ενημερώσουν, και να καθοδηγήσουν προσπάθειες ανακούφισης. Στο TEDxRC2 ο Πολ Κόνιαλι μας δείχνει αξιοσημείωτα παραδείγματα κοινωνικών μέσων και άλλων νέων τεχνολογιών να αποκτούν κύριο ρόλο στην ανθρωπιστική βοήθεια.

Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

Το "αυτεπίστροφο" της καλοσύνης (ή Kindness Boomerang)


Και μερικές ασκήσεις ερωτήσεις για τους υποψήφιους της Γ'Λυκείου:

  • Ποιος είναι ο σκοπός των δημιουργών του βίντεο; 
  • Ποιον/ποιους τρόπο/ους πειθούς χρησιμοποίησαν; Αξιολογήστε αν είναι θεμιτός αυτός ο τρόπος πειθούς για να επιτευχθεί ο σκοπός του  βίντεο. Να δικαιολογήσετε σε κάθε περίπτωση την άποψή σας. 
  • Ποια είναι η εστίαση του "αφηγητή"; Εσωτερική, εξωτερική, μηδενική; Δικαιολογήστε την απάντησἠ σας.

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails