«Μεγάλη αλλαγή», «πολιτική τομή», «η Αμερική γυρίζει σελίδα», «Ο «ευλογημένος» Μπαράκ Ομπάμα γράφει αμερικανική ιστορία» και με άλλα συναφή ενθουσιώδη σχόλια υποδέχτηκε ο τύπος την εκλογή του Μπάρακ Ομπάμα.Το αισιόδοξο μήνυμα, όμως, δε βρίσκεται στην ίδια την εκλογή Ομπάμα αλλά στις προσδοκίες του λαού της Αμερικής. Είναι ο ίδιος λαός που ψήφισε τον Μπους (…), που αρνούνταν να υπογράψει το πρωτόκολλο του Κιότο, που κήρυσσε μονομερώς (εκτός ΟΗΕ) πόλεμο, που έχει ως υπεραξία την κατανάλωση, η αλαζονική υπερδύναμη που εσχάτως άγχεται μπροστά στην άνοδο της Κίνας και της Ινδίας (το βλέπουμε συχνά πυκνά αυτό στα διάφορα εκπαιδευτικά βιντεάκια).
Εκεί, λοιπόν, στον Αμερικάνικο λαό σαν κάτι να αλλάζει. Υποσχέθηκε, λοιπόν, ο Ομπάμα τερματισμό του πολέμου, μιλάει για τη φτώχεια, για την εκπαίδευση των φτωχών (είχε αναφέρει χαρακτηριστικά «δεν πρέπει να θεωρείται ότι μιμείται τους λευκούς όταν ένας μαύρος κρατάει ένα βιβλίο»), για την αντιμετώπιση της παγκόσμιας περιβαλλοντικής κρίσης (δεν ξέρουμε τι θα πράξει), καλύτερη σχέση με τις άλλες χώρες (σύμμαχες και μη), κλείσιμο του Γκουαντάναμο κ.ά. Το γεγονός ότι ο νέος πρόεδρος εμφανίζεται με ένα σοβαρό προφίλ ηπιότητας και ανεκτικότητας, έτοιμος για σύνθεση απόψεων κι όχι για ιδεολογική περιχαράκωση, δεν μπορεί παρά να είναι αισιόδοξο. Όλ’ αυτά λοιπόν κι ο ανάλογος ενθουσιασμός τι άλλο δείχνουν παρά ότι βλέπουν πια και οι ίδιοι οι Αμερικανοί πως χρειάζονται μια πιο ανθρώπινη πολιτική, περισσότερη ανεκτικότητα, λιγότερη έπαρση, περισσότερη ουσία. Άσχετα αν καταφέρει κάτι ο Ομπάμα και δεν υπερβεί τις δεσμεύσεις του απέναντι στο κατεστημένο (ρεκόρ σημείωσε στη συγκέντρωση χρημάτων από «χορηγούς») η προσδοκία των Αμερικανών από την εκλογή Ομπάμα καθεαυτή είναι το αισιόδοξο μήνυμα. Ή μήπως όλ’ αυτά γίνονται τελικά υπό το βάρος της οικονομικής κρίσης;
Όπως και να έχουν τα πράγματα απολαύστε το ευθυμογράφημα της Έλ. Ακρίτα στα ΝΕΑ με τίτλο «Οbama, έχεις γράμμα!»:
ΑΓΑΠΗΤΕ ΚΥΡΙΕ Ομπάμα, σας γράφω γιατί μου είπε η μαμά μου να σας γράψω και να σας πω συγχαρητήρια που σας κάνανε πρόεδρο. Η μαμά μου πολύ το χάρηκε γιατί είστε μαύρος και δεν ήθελε άσπρο. Ο μπαμπάς μου τσαντίστηκε και της είπε ότι δεν πρέπει να κοιτάει το χρώμα, αλλά τον άνθρωπο. Κι ότι υπάρχουν κακοί μαύροι και καλοί μαύροι, κακοί άσπροι και καλοί άσπροι, ηλίθιοι μαύροι και ηλίθιοι άσπροι. Κι ότι αυτό που κάνει η μαμά μου λέγεται «αντίστροφος ρατσισμός». Και η μαμά μου του είπε: «Αντίστροφος; Όταν εσύ λες “μη μπει κάνας Αλβανός να μας κλέψει” τι ρατσισμός είναι; Λαχανί με βούλες;». Κι η γιαγιά μου είπε: «Εμείς στο χωριό είχαμε τον Μεγακλή τον μαύρο, έτσι τον λέγαμε γιατί ήταν μαυροτσούκαλο. Κι ήταν και βλάκας». Και η μαμά την αγριοκοίταξε γιατί η γιαγιά μου δεν είναι της μαμάς μου μαμά, αλλά του μπαμπά μου μαμά και δεν μιλιέται με της μαμάς μου τη μαμά όταν τους καλούμε για τραπέζι. Κι ο μπαμπάς μου είπε: «Κι αν το πάρουμε έτσι, ο Ομπάμα είναι ψηλός κι ο ΜακΚέιν τάπα. Είναι κριτήριο αυτό;». Και η μαμά μου είπε: «Τι με νοιάζει το μπόι του; Μήπως θα τον φωνάξω να μου αλλάξει τη λάμπα;»
Συνέχεια από εδώ στα ΝΕΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου