Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2010

«Όταν ο άλλος μας χαμογελά παύει να είναι ξένος»



Νομίζω πως το συγκινητικό video από το ανοιχτό σχολείο του Πειραιά (που πρωτοείδα στο hamomilaki) "δένει" με ολόκληρο το κείμενο του Γκαζμέτ Καπλανί δημοσιευμένο στο ηλεκτρονικό περιοδικό Διάσταση που στο τέλος του καταλήγει:

Η ανθρώπινη γλώσσα του σώματος και του πόνου είναι καθολική αλλά οι κώδικες των πολιτισμών που την μεταδίδουν μερικές φορές διαφέρουν. Πολλές φορές αγνοούμε τις συνθήκες στις οποίες ζουν οι μετανάστες, την καθημερινότητά τους, τις ιδιαίτερες δυσκολίες που συναντούν στον αγώνα τους για ένταξη στη νέα τους πατρίδα. Και εκεί όπου επικρατεί η άγνοια εισχωρούν οι παρεξηγήσεις και οι προκαταλήψεις.
Ο χειρότερος τρόπος θα ήταν να προσεγγίσουμε τον άλλον με αδιαφορία ή με οίκτο. Αυτό που ο άλλος χρειάζεται είναι να τον προσεγγίσουμε ισότιμα και με σεβασμό. Να κατανοήσουμε την κατάσταση και τις ιδιαιτερότητές του. Και γι’ αυτό χρειάζεται κάτι παραπάνω από καλή θέληση. Χρειάζεται γνώση. Να γνωρίζουμε τον άλλον και να τον βοηθήσουμε να μας γνωρίσει. Για να συνυπάρξουμε με λιγότερες παρεξηγήσεις και συγκρούσεις. Για να δούμε πως αναδύεται ένα χαμόγελο από το πρόσωπο του «ξένου» που αγωνιά και αναζητά την παρουσία μας.
Γιατί όταν ο άλλος μας χαμογελά παύει να είναι ξένος…

Διαβάστε από εδώ ολόκληρο το άρθρο του Γκαζμέτ Καπλανί.
Συνδυαζόμενα μπορούν να συνομιλούν και να δώσουν τροφή για συζητήσεις στη Γλώσσα Β΄Λυκείου στα πλαίσια της ενότητας για το ρατσισμό.

  • Τι σημαίνουν / υποδηλώνουν τα μπαλόνια στο video;
  • Τι υποδηλώνουν τα χαμόγελα των αφγανών μεταναστών στη δεύτερη συνάντηση στο νοσοκομείο;
  • Πώς ερμηνεύετε την αντίδραση της μητέρας;
  • Γιατί "Το πρόσωπο ενός μετανάστη είναι πιθανόν λίγο πιο σκοτεινό από τα άλλα" (όπως αναφέρει ο Καπλανί στο άρθρο του);
Χαρίστε ένα καλό λόγο, λίγα χαμόγελα, έστω ένα νεύμα συγκατάνευσης.
Ίσως εμείς τα έχουμε περισσότερο ανάγκη...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails