13 Σεπτεμβρίου 1943: Μια θλιβερή επέτειος για την Κέρκυρα. Άμαχοι στις μίνες.

Αραίωσα όλο το προηγούμενο διάστημα τις αναρτήσεις μου και γι’ αυτό δεν ευθύνεται η καλοκαιρινή ραστώνη, αλλά επειδή ετοίμαζα ένα αφιέρωμα - ταινία για τον εμπρησμό της πόλης της Κέρκυρας το Σεπτέμβριο του 1943. Ο καρπός αυτής της εργασίας προγραμματίζω να προβληθεί για πρώτη φορά στη σχολική γιορτή της 28^ης

Οκτωβρίου, εφόσον όλα πάνε καλά. Κατόπιν θα την αναρτήσω και στο παρόν ιστολόγιο. Μέχρι τότε υπομονή…

            Την τραγική εκείνη νύχτα της 13^ης προς 14^η Σεπτεμβρίου 1943 οι Κερκυραίοι λόγω των γερμανικών βομβαρδισμών άρχισαν πανικόβλητοι να εγκαταλείπουν την πόλη κατά μεγάλες ομάδες προς τα γύρω χωριά. Πολλοί όμως αναζήτησαν προσωρινό καταφύγιο στις στοές των μεσαιωνικών οχυρώσεων της πόλης.

            Αντιγράφω από το «Χρόνια Πολέμου και Κατοχής» του Κ. Δαφνή, Κέρκυρα 1966:

            […] «Οι στοές του λόφου των φυλακών και των προμαχώνων του Αγίου Αθανασίου δέχονται τα  πρώτα κύματα. Μέσα σε λίγα λεπτά γεμίζουν ασφυκτικά. Γυναίκες λιποθυμούν, μικρά παιδιά κινδυνεύουν από ασφυξία. Μπροστά στον καινούριο κίνδυνο αρχίζει μέσα στη νύχτα η θλιβερή έξοδος προς τα χωριά. Σε μια ατέλειωτη φάλαγγα, τριάντα χιλιάδες άνθρωποι οδοιπορούν, χωρίς φως και χωρίς ελπίδα, με μόνη συντροφιά τον πανικό. Κάπου κάπου γυρίζουν ν’ αντικρύσουν το πυροτέχνημα της πολιτείας. Οι φλόγες τη ζώνουν από παντού, έτσι που νομίζεις ότι τίποτε δε θα ξεφύγει από τη φωτιά. Τα κεφάλια σκύβουν μπροστά στο μοιραίο, ενώ τα πόδια συνεχίζουν την πορεία. Εκείνη τη στιγμή το ένστικτο της αυτοσυντηρήσεως δεν αφήνει τις μνήμες των περασμένων, που κοιμούνται στα σπίτια που καίγονται, να ξυπνήσουν».

«Χρόνια Πολέμου και Κατοχής» του Κ. Δαφνή, Κέρκυρα 1966, σελ. 236

            «Στις στοές του Νέου Φρουρίου και διάφορα άλλα καταφύγια έμεναν πλήθος άνθρωποι. Οι άνθρωποι αυτοί είχαν ανάγκη από περίθαλψη κάθε είδους. Ίσως περισσότερο από όλα είχαν ανάγκη τονώσεως του ηθικού τους. Οι βομβαρδισμοί συνεχίζονταν με σφοδρότητα. Το έργο των πυρκαγιών αποτελείωναν οι εκρηκτικές βόμβες. Και πάνω από τη φλεγόμενη πόλη επλανάτο η απειλή μιας νέας επιδρομής με εμπρηστικές βόμβες, που θα ολοκλήρωνε την καταστροφή. Οι συνεχείς επισκέψεις του Μητροπολίτη (σ.σ. Μεθοδίου) και των άλλων στα καταφύγια έδιναν κουράγιο στον κόσμο. Και μόνον ότι τους έβλεπε να κυκλοφορούν, έπαιρνε θάρρος και στα διαλείμματα των βομβαρδισμών επιχειρούσε να σώσει από τα σπίτια ό,τι ήταν δυνατόν να σωθεί. Ο πανικός περιοριζόταν προοδευτικά κι όσο περνούσαν οι ώρες οι ανάγκες τις ζωής αποκτούσαν τα κυριαρχικά τους δικαιώματα. Εννοείται ότι η διαβίωση στα καταφύγια, που δε διέθεταν φωτισμό, ύδρευση και αποχέτευση, θύμιζε την εποχή των τρωγλοδυτών. Στο κεφάλαιο αυτό τίποτε δεν ήταν δυνατό να γίνει, γιατί δεν υπήρχαν τα μέσα, γιατί οι βλάβες στα δίκτυα διανομής του ρεύματος και του νερού ήταν τεράστιες;, γιατί όλες οι υπηρεσίες είχαν εξαρθρωθεί» […]

(ό.π. σελ. 242)

            Οι στοές αυτές (οι μίνες, όπως τις ονομάζουν οι Κερκυραίοι) σε ποια κατάσταση βρίσκονται σήμερα; Θαμμένες, βρώμικες, εγκαταλελειμμένες. Υπάρχουν και πολλές υπόγειες μίνες (εκτός από τα δύο φρούρια) οι περισσότερες από τις οποίες καλύπτονται με πάμπολλες ιστορίες – θρύλους, μυστήρια, μυστικές και κρυφές προσβάσεις. Αυτές πρέπει ν’αξιοποιηθούν και ν΄αναδειχθούν κάποια στιγμή.

            Δείτε δύο σχετικά video από το youtube.