Μετά την Επιμόρφωση Β΄Επιπέδου;

Μετά την ολοκλήρωση της 1ης επιμορφωτικής περιόδου στη «Διδακτική Αξιοποίηση των ΤΠΕ στην εκπαιδευτική διδακτική διαδικασία» (Επιμόρφωση Β΄Επιπέδου, όπως έχει επικρατήσει) εύλογα προκύπτει το ερώτημα: Τι έπεται; Θα έχει συνέχεια η προσπάθεια εισαγωγής των ΤΠΕ στην εκπαιδευτική διαδικασία; Θα σταματήσει κάθε σχετική προσπάθεια, μια και «τελείωσε το Γ΄ΚΠΣ και περιμένουμε τη σύνταξη του Δ΄ ΚΠΣ», για να αρχίσει πάλι κάτι παρόμοιο να κινείται χωρίς όμως ποτέ να φτάνει, λόγω έλλειψης ενός συνολικού σχεδιασμού, στη σχολική πράξη; Θα γίνουν με συστηματική συνέπεια τα επόμενα λογικά βήματα που έπονται της επιμόρφωσης των συναδέλφων; Αυτό σημαίνει:

1. Νέα ΑΠΣ μέσα στα οποία να είναι ενταγμένη η φιλοσοφία αλλά και η ρητή διδακτική πρόβλεψη για αξιοποίηση των ΤΠΕ.

2. Διάχυση της επιμόρφωσης σε περισσότερους συναδέλφους, δεδομένου ότι μάλλον δύσκολα θα υποστήριζε κανείς ότι και οι δύο επιμορφωτικές περίοδοι δημιούργησαν αυτό που θα ονομάζαμε «κρίσιμη μάζα», ικανή να αποτελεί η ίδια «σημείο παραδείγματος» και για τους υπόλοιπους εκπαιδευτικούς. Ο προβλεπόμενος αριθμός ήταν τελικά 8.000, δύσκολα όμως θα φτάσει τις 5.000, μερικοί μιλούν για αρκετά λιγότερους.

3. Τι θα γίνει με τις υποδομές; Με ποια λογική (πραγματολογικό – ολιστικό μοντέλο) θα εισαχθούν οι ΤΠΕ στην καθημερινή εκπαιδευτική πράξη; Θα αυξηθούν τα σχολικά εργαστήρια, (πρακτικώς δύσκολο, γιατί χρειάζονται πολύ περισσότερα του ενός σε κάθε σχολική μονάδα προκειμένου να καλυφθούν οι ανάγκες); Με μια «φορητή μονάδα», (έναν Η/Υ και ένα προβολικό μετακινούμενο από αίθουσα σε αίθουσα); Με τον OLPC, οπότε οι αλλαγές θα είναι πραγματικά ουσιαστικές; Και αν ναι, πρέπει να μπούμε σε μια άλλη επιμορφωτική λογική, γιατί χρειάζονται πολύ περισσότεροι επιμορφωμένοι εκπαιδευτικοί.

4. Επένδυση στη δημιουργία ανοιχτών περιβαλλόντων εργασίας. Συγκρότηση επιστημονικών ομάδων ικανών να δομήσουν ανοιχτά, διαδικτυακά περιβάλλοντα εργασίας, που να ενθαρρύνουν και να υποστηρίζουν την ανακαλυπτική μάθηση.

Η άποψή μου πάντως είναι ότι - σε μια πρώτη μεταβατική και αυστηρά χρονικά προσδιορισμένη φάση- θα ήταν αρκετά παραγωγικό να μπαίναμε σε μια λογική της πειραματικής εφαρμογής του όλου εγχειρήματος στα πλαίσια ενός «πειραματικού σχολείου», ενός «σχολείου του μέλλοντος», όπως σχετικώς αποκαλούνται τα σχολεία που αξιοποιούν τις ΤΠΕ στην καθημερινή εκπαιδευτική πράξη. Αυτό το σχολείο (Δημοτικό –Γυμνάσιο, μέχρι και το Λύκειο ν’ αλλάξει δομή και χαρακτηριστικά, ένα τουλάχιστον σε κάθε νομό,) θα λειτουργήσει με προσαρμοσμένα ΑΠΣ, όχι ριζικά διαφορετικά από τα «συμβατικά» και στα οποία θα διδάσκουν επιμορφωμένοι (στο Β΄Επίπεδο) εκπαιδευτικοί ή πιστοποιημένοι Α΄ Επιπέδου εκπαιδευτικοί που επιθυμούν να συμμετέχουν σε προγράμματα ενδοσχολικής – πλέον- επιμόρφωσης. Σε επόμενες φάσεις, η σχετική εμπειρία και η γνώση που θα αποκτηθεί στα πλαίσια αυτών των σχολείων θα μπορούσε να κωδικοποιηθεί, να αξιολογηθεί και τέλος να αξιοποιηθεί και στις υπόλοιπες σχολικές μονάδες. Να σημειωθεί, ότι στο μεταξύ οι επιμορφωτικές προσπάθειες θα συνεχίζονται και θα έχουν επιμορφωθεί κι άλλοι εκπαιδευτικοί.

Όλ’ αυτά κατατείνουν σε ένα σημείο: Χρειάζεται σχεδιασμός βραχυ-μεσο-πρόθεσμος που θα λαμβάνει υπόψη του και τις αναμενόμενες τεχνολογικές εξελίξεις οι οποίες σε μεγάλο βαθμό προδιαγράφουν τη συνέχεια. Χρειάζεται να ξεφύγουμε από τη λογική της «αξιοποίησης της συγκυρίας» και να κινηθούμε με στρατηγικές προτεραιότητες, ευελιξίας και καινοτομικό πνεύμα Και όλ’ αυτά πρέπει να γίνουν … χτες!

Δείτε τι γίνεται στην Κύπρο (Παιδαγωγικό Ινστιτούτο Κύπρου). Σελ. 4, 7, 9 κ.εξ.
και ειδικά για τους φιλολόγους

Διαβάστε επίσης και από το Ν. Δαπόντε. "Η Επιμόρφωση έφτασε στα όριά της. Και τώρα τι;"