Σ.Μυριβήλη: Μυστική Παπαρούνα - Ε.Μ. Ρεμάρκ (Ουδέν Νεώτερον...). Οι εργασίες των μαθητών

Σταχυολόγησα μερικά μόνο αποσπάσματα των απαντήσεων που μου έδωσαν οι μαθητές μου δουλεύοντας τη Μυστική Παπαρούνα του Στρ. Μυριβήλη. Δείτε ξανά ολόκληρη την εργασία και τα σχετικά video.

Για το πρώτο ερώτημα:

1. «…Οι στρατιώτες είναι αδύναμοι, λερωμένοι, κουρασμένοι, απελπισμένοι σ’ έναν πόλεμο που τους τα έχει πάρει όλα. Αναρωτιούνται γιατί να γίνονται πόλεμοι, γιατί να μην υπάρχει ειρήνη…Τα αναπάντητα ερωτήματα τους βασανίζουν την ώρα που σαν πιόνια στα χέρια των πολιτικών μετακινούνται στην σκακιέρα του πολέμου. Ζουν την πλήρη εξαθλίωση του ανθρώπου και την παράνοια του πολέμου που εκτός από νεκρούς έχει και ζωντανούς-νεκρούς στα χαρακώματα. Το οξύμωρο του πολέμου και το οξύμωρο της ζωής…».

Γ.Ρ.

1. «…Οι στρατιώτες βιώνουν καθημερινά τη φρίκη του πολέμου και την αγωνία για την επόμενη κίνησή τους… Η αναμέτρηση γίνεται σώμα με σώμα, όλοι προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα σ’ένα πέλαγος νεκρών…»

Θ. Π.

1. «…Οι στρατιώτες ζουν μέσα στην κόλαση ενός ολέθριου πολέμου. Μέσα από τα video μπορούμε να διακρίνουμε καθαρά την αγωνία και την τραγικότητα ζωγραφισμένα στα πρόσωπά τους … Αλλά δεν πονούν μόνο σωματικά. Είναι τόσοι πολλοί μα τόσο μόνοι…Τα συναισθήματά τους εντονότατα: φόβος, θλίψη, απελπισία, πίεση. Έμαθαν να ζουν με το θάνατο, να τον περιμένουν από το πουθενά…»

Β.Ρ.

1. «…Ζούσαν μέσα στη φρίκη και την αθλιότητα, χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να ικανοποιήσουν καμιά από τις βασικές τους ανάγκες. … Αναγκαία ενέργεια για την ψυχοσυναισθηματική τους επιβίωση ήταν η αλλοτρίωση του χαρακτήρα τους και η αποβολή κάθε συναισθήματος. Έτσι γίνονταν καλύτεροι στη μάχη, όχι απαραίτητα γενναίοι, ίσως πιο σκληροί…».

Α.Σ.

1. «…Οι στρατιώτες στα χαρακώματα έχουν έντονη την ανάγκη της ανθρώπινης παρουσίας, ακόμα και της εχθρικής. Η ζωή τους είναι γεμάτη πόνο, δυστυχία, εξαθλίωση, αφού το μόνο που έχουν δει στη ζωή τους είναι ο θάνατος...».

Φ.Ρ.

1. «…Οι στρατιώτες για να σωθούν από τα εχθρικά πυρά κρύβονταν στα χαρακώματα, ένα δίκτυο υπόγειων χαρακωμάτων που οριοθετούσε τη γραμμή του μετώπου… Οι συνθήκες διαβίωσης ήταν πολύ σκληρές, οι στρατιώτες ζούσαν με ένα διαρκές αίσθημα φόβου και αγωνίας…».

Γ.Σ.

1. «…Ο πόλεμος τους έχει αλλοτριώσει, τους έχει στερήσει το αίσθημα της αλληλεγγύης. Δε νιώθουν πια τίποτα παρά φόβο. Έχουν μετατραπεί σε μηχανές που σκοτώνουν… Στο 1^ο video δίνεται όλη η φρίκη του πολέμου μέσα από τη σώμα με σώμα μάχη των στρατιωτών. Χειροβομβίδες πέφτουν από παντού, πλήθος νεκρών, ο θάνατος καραδοκεί, όλοι προσπαθούν να επιβιώσουν…»

Μ.Τ.

1. «…Βλέπουν κάθε ελπίδα να χάνεται στη ζωή τους και αντιλαμβάνονται ότι η τρομακτική ανάμνηση του πολέμου θα τους στοιχειώνει ακόμα και αν βγουν νικητές…».

Ν.Π.

Για το δεύτερο ερώτημα:

2. «…Η χαρά που τους κατακλύζει μετά την ανακάλυψή τους είναι στοιχείο της δίψας τους για ζωή, της δίψας τους για φυγή από αυτό το ανθρωποφάγο πεδίο…»

Σ.Ρ.

2. «…Ο στρατιώτης Αντ. Κωστούλας έχει μεταμορφωθεί σε παιδί. Η παιδικότητα αναδύεται μέσα από την ψυχή του λοχία και εκδηλώνεται με το παιδικό τραγούδι. Η αγνότητα και η τρυφερότητα έχουν κυριεύσει την καρδιά του…. Ανάλογα και ο στρατιώτης στο video … θεωρεί σπάνιο και σπουδαίο να δει ένα πουλί να κελαηδά στο πεδίο της μάχης και είναι γεμάτος χαρά και ενθουσιασμό. … Η ψυχή τους πανηγυρίζει, γιατί ξαναβρίσκουν το νόημα της ζωής στην ομορφιά της, το συναισθηματικό πλούτο, την ελπίδα…».

Β.Ρ.

2. «…Η παπαρούνα του ξύπνησε την παιδική του αθωότητα και έγινε η αιτία να αποβάλει την καταπίεση και τη φρίκη που ζούσε καθημερινά. Τόση αγαλλίαση έδωσε η επαφή με το λουλούδι στην ψυχή του. …Στις απάνθρωπες συνθήκες πολέμου αρκεί ένα ελάχιστο σημάδι ζωής για να συγκλονίσει τον πολεμιστή και να θυμίσει ό,τι καταστρέφει ο πόλεμος. Μια φωνή κατάφασης στη ζωή και απόρριψης του πολέμου είναι το κοινό μήνυμα.

Α.Σ.

2. «…Οι συναισθηματισμοί στον πόλεμο δυστυχώς πληρώνονται ακριβά…»

Μ.Τ.

2. «…Τη στιγμή που μέσα στα χαρακώματα, ανάμεσα στα πτώματα και με πλήρη απελπισία οι στρατιώτες ζουν την τρέλα του πολέμου, η παπαρούνα και το περιστέρι έρχονται να επισημάνουν ότι υπάρχει ζωή… Η βαρβαρότητα του πολέμου δεν επιτρέπει ευαισθησίες…

Γ.Ρ.

2. «…(Οι στρατιώτες) καταλαβαίνουν πόσο σημαντικό είναι να απολαμβάνεις πράγματα, που σε μια φυσιολογική ζωή, ελεύθερη και χωρίς πόλεμο φαίνονται άχρηστα και ανούσια… Ο στρατιώτης προσπαθεί ν’ αποτυπώσει στο χαρτί ένα περιστέρι, το μόνο σημάδι ελεύθερης ζωής που είχε απομείνει. Το περιστέρι συμβολίζει την ειρήνη και τη γαλήνη που τόσο καιρό είχε λαχταρήσει… Όμοια και η παπαρούνα. Σε μια ατμόσφαιρα εχθρότητας και αποσύνθεσης ένα αγριολούλουδο ήρθε να στείλει ένα μήνυμα ζωής και ειρήνης. Και οι δύο στρατιώτες έχουν έντονη την επιθυμία να βιώσουν την ομορφιά της ζωής, μαγεύονται και ξαναβρίσκουν τη χαμένη παιδική τους αθωότητα».

Α.Τ.

2. «… Κι οι δύο ξεχνούν πού βρίσκονται και μαγεμένοι επικεντρώνονται στα «ευρήματά» τους. Η ζωή στο μέτωπο είναι τόσο σκληρή που οι δύο στρατιώτες διψούν να ξεφύγουν έστω και για μια στιγμή από την πραγματικότητα του πολέμου που τους περικυκλώνει. Ψάχνουν να βρουν μια ένδειξη, ένα σημάδι που θα τους δείξει ότι υπάρχει ελπίδα για ζωή.

Ν.Π.