Όταν με τους μαθητές μου συνεξετάζαμε στα πλαίσια του μαθήματος της Ιστορίας Γενικής Παιδείας της Γ΄ Λυκείου το φαινόμενο του Οικονομικού κραχ του 1929 στην Αμερική και επισημαίναμε τις οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές παραμέτρους που συνοδήγησαν στο αποτέλεσμα αυτό, πάντα από μόνοι τους οι μαθητές επισήμαιναν ομοιότητες με τα σημερινά οικονομικά ήθη. Δεν ήταν κάτι ξένο, το ζούσαν το σενάριο.Συνήθως δε επισήμαινα την προσέγγιση του Παρέτο για το σχηματισμό και τη συγκρότηση της ελίτ (κάτι που τους ήταν οικείο από το μάθημα της κοινωνιολογίας). Ο Παρέτο λοιπόν ονομάζει «Αλεπούδες» τα άτομα που διακρίνονται για την πονηριά, τη διπλωματικότητα την ευελιξία και την επιδεξιότητά τους. «Λέοντες» ονομάζει τα άτομα που προβαίνουν σε δυναμικές ενέργειες και διακρίνονται για την αποφασιστικότητά τους, για να καταλήξει ότι τελικά η κυβερνώσα ελίτ είναι ένα μείγμα «λεόντων» και «αλεπούδων».
Για τη σημερινή λοιπόν κρίση στην Αμερική ποιος ευθύνεται; Η λύση που τώρα προκρίνεται φαίνεται τελικά ότι είναι μια συμφωνία των Λεόντων και των Αλεπούδων της κυβερνώσας ελίτ (δηλ. των χρηματιστών, των manager των τραπεζών κ.ά με την εξουσία). Και οι Δημοκρατικοί και ο αμερικάνικος λαός… διαμαρτύρονται (ευλόγως): 1) Το να στηρίξουμε με δικά μας χρήματα τους οικονομικούς κολοσσούς δίνει εγγυήσεις εξόδου από την κρίση; 2) Τελικά οι αλεπούδες θα διατηρήσουν τη θέση τους καλοξυρισμένοι και γραβατωμένοι χωρίς να τους αποδοθεί καμιά ευθύνη; 3) Με ποιους τρόπους θα επιστραφεί το κοινωνικό μέρισμα από τις τράπεζες πίσω στο κοινωνικό σύνολο;
Να που το μάθημα της ιστορίας, όταν υπερβαίνουμε τη γεγονοτογραφική προσέγγιση, συνομιλεί κριτικά με το παρόν.
Στο youtube μπορούμε να βρούμε αρκετά βιντεάκια. Επέλεξα ένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου